PAZAR YERİNDEKİ ÇOCUK

Pazara gitmeyi severim. Pazar çantamı doldurmadan önce başlarım Kalabalığın arasında dolaşmaya. Bir süre pazarlık edenlere bakarım.

"Üzüm kaça?"

"Aman iyisinden koy!"

"Yumurtalar taze mi?"

Ardı ardına soranları seyretmesi öyle eğlenceli olur ki... Hele satıcıların bağırışları! Suratlarını biçim­den biçime sokarak avaz avaz haykırır, mallarını överler:

"Hey babam, ne karpuzdur bu!"

"Canlı balık, canlı!"

"Biber yemeli, yandım demeli!"

Kadife donlu patlıcanlarla parlak yeşil dolmalık biberler, kavunlar, karpuzlar küçük tepeler yaparak yı­ğılırlar.

Bir gün küçük hamallarla şakalaşarak yürüyordum. Bir ara, yolun kıyısında, sarı saçları güneşte par­layan bir çocuk ilişti gözüme. Başını gökyüzüne kaldırmış, öylece bakıyordu. Çocuğun yanına doğru yürüdüm. Ben de başımı kaldırarak gökyüzüne baktım. Ne kuş, ne uçak, ne bulut vardı. Sordum:

"Neye bakıyorsun öyle? Söyle de beraber bakalım."

Bana baktığı zaman yüzünün ince, gözlerinin mavi olduğunu gördüm. Öyle güzel bir maviydi ki içim bir hoş oldu. Dudağının kenarını kırıştıran belli belirsiz bir gülümsemeyle:

"Kuşlarla uçaklara bakıyorum." dedi.

Yeniden gökyüzüne baktım. Bomboştu.

"Seni dalgacı seni! Seni uydurukçu seni!" dedim.

O dalgacıysa bir yazar olarak ben neyim sanki... Baktım karşımda benim gibi bir uydurukçu var. He­men sözü sürdürdüm:

"Sen yanılıyorsun akıllı!" dedim. "Onlar ne kuş, ne uçak..."

"Peki neymiş bakalım?"

"Baksana, görmüyor musun? Onlar balon: Hani demin buradan bir baloncu geçti ya işte o, bir şeye sevinmişti. Şenlik olsun diye bırakıverdi balonları. Onlar da gökyüzüne dağıldılar."

Çocuk güldü. Öyle güzel güldü ki pazar yerindeki sebzelerin, meyvelerin konulduğu tablalar çiçeklerle donandı. Köşedeki kurumuş çeşmeden, karlı dağların kokusunu getiren buz gibi bir kaynak suyu, hızla akmaya başladı. İşte o zaman, çocuk benim elimi tuttu. Yüzünü bana doğru kaldırıp:

"Benim adım Ali." dedi. 

      Nezihe MERİÇ
Alagün Çocuklar