İLK GÜNDELİK

(Osman, o gün ilk defa tarlaya gündeliğe gitmiş.)

Bütün aile toplanmış; dışarıda, kapının önünde yemek yiyor. Ötede araba, arabaya bağlı atlar... Atlar, başlarını taze ota sokmuş; hışırtıyla, sanki otu sömürüyorlar. Ortalığı taze bir ot kokusu almış. Karanlık perde perde iniyor. Atların az ilerisinde de Osman, tarladan geldiğinden beri dikilmiş duruyor. Sabırsız, gözü yemek yiyenlerde. Yemek yiyenler Osman'ın farkında değiller.

Osman bekliyor. En sonunda sabrı tükenip öksürüyor. Osman dört dönüyor. Yerden bir çubuk alıp gürültüyle kırıyor. Yemek yiyenler oralı değiller. Sonra Osman, kırdığı çubukla tozlara daireler, çizgiler çiziyor. Çubuğu bütün gücüyle toprağa sürtüyor. Ama muradına eremiyor.

Osman ha bire çubuğu toprağa sürtüyor. Yaptığı çizgileri ayaklarıyla kapatıyor. Çubuğun ucu toprakta... Osman, koşa koşa çubuğun etrafında dönüyor. Sonra yemek yiyenleri unutup kendisini tamamen oyununa kaptırıyor... Çiziyor, çiziyor, kapatıyor.

Birden bir ses duyuyor. Çubuk elinden düşüyor. Bulunduğu yerde donakalıyor. Bırakıp kaçacak, kaçamıyor.

Mustafa Ağanın karısı hayretle:

"Aman!" diyor. "Osman! Osman bu!... Gel Osman!"

Osman yerinden kımıldamıyor.

"Gel Osman'ım, otur da yemek ye!"

Osman aldırmıyor, susuyor.

"Seni anan mı gönderdi?"

Osman'ın başı yerde. Kaldırmıyor.

"Sen tarladan gelince eve gitmedin mi yoksa deli oğlan? Anan seni şimdi arar, merak eder."

Mustafa Ağa:

"Bakın hele bana. Osman'ın hakkını vermeyi unutmuşum..." dedi. Kesesini çıkarıp Osman'a bir ellilik uzattı. Osman kaşla göz arasında parayı kaptığı gibi:

"Alooş!." çekip fırladı.

Koşa koşa eve geldi. Soluk soluğa anasının boynuna atıldı.

"Al!..." dedi.

Ana, elliliği üç defa başında döndürüp dudağına götürdü.

Yaşar KEMAL
Sarı Sıcak