KÜÇÜK KIZ VE MANTARLAR

İki küçük kız, mantar dolu sepetleriyle evlerine dönüyorlardı. Yollarının üzerinde bir demir yolu vardı. Onu geçmeleri gerekiyordu.

Trenin çok uzakta olduğunu düşünüp, rayları geçmek için kenardaki tümseğe tırmandılar Birden, gelmekte olan trenin gürültüsünü işittiler. Kızlardan büyük olanı geri kaçtı. Küçük olanı ise rayları geçmek için ileri doğru koştu.

— Geri dönme sakın! diye bağırdı ablası.

Ama tren çok yaklaşmıştı. Gürültüsü de çok fazlalaşmıştı. Küçük kız, ablasının ne dediğini doğru dürüst duyamamıştı. "Geriye dön, koş." diyor sandı. Rayların üzerinde geri dönüp koşmaya çalıştı. Bu sırada ayağı takıldı, sepeti elinden fırladı. Mantarlar ortalığa saçıldı. Küçük kız, mantarlarını teker teker toplayıp sepetine koymaya başladı.

Tren iyice yaklaşmıştı. Makinist küçük kızı görmüş, deli gibi düdüğüne asılmıştı. Ablası:

— Bırak o mantarları! diye bağırıyordu.

Ama küçük kız, yine duyduklarını yanlış anladı. Mantarların iyice toplanması gerektiğini sandı. Yere çöküp mantarları toplamaya koyuldu.

Makinist, ne yapsa lokomotifi durduramazdı artık. Var gücüyle bîr daha düdüğe asıldı ve küçük kız son anda kendini rayların dışına attı.

Ablası, bir çığlık atıp ağlamaya başladı. Bu arada yolcular da pencerelerden sarkmışlar, ne oldu diye bakıyorlardı.

Trendeki görevli adam, en arka vagona koşup ne olduğuna baktı.

Tren geçip gittiğinde, herkes, küçük kızın rayların yanında yatmakta olduğunu gördü.

Tren biraz uzaklaştıktan sonra, küçük kız, başını kaldırdı; dizlerinin üzerinde doğruldu. Heyecanla ablasının yanına koştu. Bundan böyle, demir yolundan geçmesi gerektiğinde daha dikkatli olacağına dair ona söz verdi.

TOLSTOY

Erik Çekirdeği (Çeviren: Kezban AKÇALI)