..:: YILDIRIM EĞİTİM ::..

TAVŞANIN AKLI

Kurt, bir gün yiyecek aramaya çıkmış. Gün boyu dolaşmış, yiyecek bulamamış. Açlıktan bayılacakmış. Bir de ne görsün? Yavru bir tavşan, hoplaya zıplaya gidiyormuş. Kurt, bütün gücünü toplamış, tavşanı izlemeye başlamış.

Tavşan, kurdu görür görmez durur mu? Tavşan kaçmış, kurt kovalamış. Sonunda ikisi de yorulmuş. Güçleri kalmamış. Tavsan, kurttan kurtulamayacağını anlamış, durmuş. Kurda

demiş ki:

— Görüyorum ki benim için kurtuluş yok, beni yiyeceksin. Ama ben neşeli bir tavşanım. Ölürken bile neşeli olmak isterim.

Kurt dayanamamış, sormuş:

— Benim için biraz kaval çal, oynayıp eğleneyim. Beni neşeliyken ye. O zaman daha lezzetli olurum.

Tavşanın bu sözleri kurdun hoşuna gitmiş. Hemen kavalını çıkarmış. Kurt çalmaya, tavşan oynamaya başlamış.

Kavalın sesini duyan çoban köpekleri, o tarafa doğru koşmaya başlamışlar. Kurt, köpekleri görünce oradan sessizce uzaklaşmış. Yavru tavşan da böylece kurtulmuş.