TAŞITLARIN KISKANÇLIĞI

Bu olay büyük bir kentte geçti. O kentin deniz kıyısına yakın bir garı vardı. Deniz kıyısında da vapur iskelesi bulunuyordu.

Garla iskele arasındaki durakta, her türlü taşıt vardı. Bir gün duraktaki otobüslerden bir!, otomobile şöyle dedi:

— Şu trenlerin işi ne kadar kolay. Hep aynı yoldan gidip geliyorlar.

Otomobil:

— Çok doğru, trenler şanslı taşıtlar. Benim ne zaman nereye gideceğim hiç belli olmaz, dedi.

Tren söze karıştı:

— Düzenli yaşamaktan bıktım. Şu raylardan ayrılıp uzak ovaları görmek isterdim, dedi.

Otobüs:

— En şanslı taşıtlar, vapurlar...
Kamyon:

— Doğru, deniz yumuşacık bir şey. Oysa bizim altımızda sert yer var.

İskeledeki vapur, şu yanıtı verdi:

— Suyun üstünde durmaktan usandım. Ben de sizin gibi karada yürümek isterdim, dedi.

Tren:

— En iyisi uçak olmakmış. Ne şanslı bir taşıt! Alabildiğine özgür.

Uçak yukarıdan şöyle seslendi:

— Çok yanılıyorsunuz. Bütün hayatım boyunca herşeyi yukardan, kuş bakışı görüyorum. Ah, bir otobüs,ya da kamyon olsaydım...

Anlaşılan uçak, hem kara hem de deniz taşıtlarını kıskanıyordu. Taşıtlar içinde birbirlerini kıskanmayan yoktu.

Aziz NESİN

Metinlerle Türkçe

(Kısaltılmıştır.)